JUY-170 พูดอะไรไม่ออก แล้วล้มลง แม้แต่สามีของฉันก็ได้ยินเสียงหายใจไม่ออกที่อยู่ห่างออกไป 1 เมตร ยูมิ คาซามะ

สิบสองปีผ่านไปแล้วตั้งแต่ฉันอาศัยอยู่กับหลานชายเคียวสุเกะที่สูญเสียพ่อแม่ไป - เราไม่มีลูก แต่ฉันรักเคียวสุเกะเหมือนลูกชาย - แต่เคียวสุเกะไม่ได้มองฉันในฐานะแม่ แต่มองว่าเป็นผู้หญิง - วันนั้นเราเข้าไปในห้องนอนและร่างกายของฉันอยู่ข้างๆสามีที่กำลังหลับอยู่ ――ในขณะที่ฉันกัดฟันและซ่อนเสียงไว้ ฉันถูกดูดกลืนโดยเนื้อที่ยังอ่อนและหยาบกร้านของเคียวสุเกะครั้งแล้วครั้งเล่า และแม้ว่าฉันจะขัดขืนจากภายใน แต่ร่างกายของฉันก็รู้สึกร้อน